Wybory

Moment sekundę po przebudzeniu jest najcudowniejszą chwilą w ciągu całego dnia. Odczuwam spokój i rozkoszne ciepło, zakopana po czubek nosa w kołdrę. Obok mnie leży kot zwinięty w kłębek, do moich uszu dociera jego głośne mruczenie. Przez tę jedną sekundę nie czuję presji czasu, nie przejmuję się niczym poza tym, by przypadkiem nie wystawić się na chłód jesiennego poranka, przez tę jedną sekundę jestem jakby zawieszona w przestrzeni, nietykalna, bezpieczna.

A potem całe odprężenie znika, bo wiem, że nie mogę pozwolić sobie na więcej bezczynnego dogorywania.

Odrzucam kołdrę, natychmiast zaczynam drżeć. Jestem wyjątkowo nieodporna na zimno, jednak ostatnimi czasy przechodzę samą siebie, wyciągając z szafy gruby sweter, podczas gdy inni wciąż zakładają tenisówki i lekki płaszczyk. Drepczę na palcach do kuchni i nastawiam wodę na herbatę. Przyłapuję mamę na taksującym spojrzeniu, ale nie komentuję tego.

Zabieram się za przygotowanie śniadania; w moim gardle rośnie gula. Jest wtorek, więc powinnam zrobić sobie jajecznicę (182) i wziąć do niej kromkę ciemnego chleba (69). Wkrajam do miski banana (93), wsypuję kukurydziane płatki o najmniejszej zawartości cukru, jakie znalazłam w sklepie (77) i  dolewam mleka (66). Tak strasznie chciałabym wrócić do mleka półprocentowego, chociaż przyzwyczaiłam się do słodszego smaku tego półtoraprocentowego, boli mnie świadomość, że poprzednie było bezpieczniejsze (30). Czuję na sobie wzrok mamy, niby zajętej piciem kawy i paleniem papierosa. Boże. Czuję ukłucie paniki, więc dosypuję płatków (115). Dobrze, z przodu nie ma trójki, ale i tak nie jest najlepiej. Do szkoły muszę wziąć to małe jabłko.

Jem powoli, wypijając przy tym prawie cały kubek zielonej herbaty. Po paru łyżkach jestem najedzona, gdy widzę dno miski, jest mi niedobrze. Za dużo, o wiele za dużo. Skurczony żołądek buntuje się, a ja myślę, że to na pewno przez tę wczorajszą czekoladkę i dopadają mnie wyrzuty sumienia. Mimowolnie zaciskam dłonie. Słaba, obrzydliwa. Jak mogłam sobie na nią pozwolić? Jeszcze nie wiem, że będę żałować tego wyboru do końca tego tygodnia, dopóki nie zważę się i nie zobaczę kolejnego straconego kilograma.

Mam na drugą lekcję, więc idę się myć, a potem krzątam się bez celu po domu, czekając, aż mama wyjdzie do pracy. Ważę jabłko (110), pakuję do plecaka również serek waniliowy (180), bo pewnie koło piętnastej zacznie kręcić mi się w głowie. Z szuflady biurka wyciągam zielony notes. Przy dacie 3 października widnieje dumna liczba 1267. Zapisuję dzisiejszą datę, a pod nią kolejne kolumny cyfr z odpowiednimi komentarzami. Przy „obiad” zapisuję „zupa dyniowa 150” i „kromka chleba 76”. Nie podliczam wszystkiego, jest szansa, że jednak serek zostanie nietknięty, a jabłko oddam koledze.

Wracam do łazienki i zakładam dopiero co wyprasowaną bluzkę. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że stanik kupiony w czasie wakacji wydaje się nieco za duży. Dotykam lekko wystających kości biodrowych i znów myślę o czekoladce. Mam ochotę krzyczeć i płakać, ale tylko zaciskam pięści, wbijając w skórę paznokcie. Nie, muszę iść do szkoły. Trzy godziny chemii i dwie biologii. Muszę iść.

Zajęcia mijają szybko. Po przedostatniej lekcji podchodzi do mnie nauczycielka, którą znam już od pięciu lat, i pyta, czy wszystko w porządku. Widziałam praktycznie wszystkie moje wzloty i upadki; podejrzewa, że teraz znów spadam. Uśmiecham się radośnie i zapewniam, że nie, nie, jest bardzo dobrze. Widzi pani? Nie ma żadnych śladów paznokci. Może trochę schudłam, ale to wina leków. Nie, proszę się nie przejmować, to tylko trzy kilo, może cztery, nie wiem, bo nawet nie chcę dotykać wagi. Dziękuję, do widzenia!

Minutę później wciskam w siebie serek, sprawdzając, czy nauczycielka na pewno mnie widzi.

Do domu wracam przemoczona i zmarznięta. Przebieram się w najgrubszy sweter oraz szerokie spodnie zniekształcające moją figurę. Podgrzewam zupę i wcinam ją na oczach mamy, zachwalając jej talent kulinarny. Długo rozmawiamy, pijąc kawę i paląc papierosy. Wstaję, by pójść do siebie, ale ona łapie mnie i przytula. Nie byłoby w tym nic złego, gdybym nie czuła jej palców przebiegających po moich żebrach, których twardości nie jest w stanie zamaskować nawet wełniany sweter.

Nie, nie zeszczuplałam znowu. Mówię ci, to przez leki. Mamuś, nie chcę liczyć, bo się boję. Tak, zadzwonię do doktor. Nie martw się, to nie jest nawrót. Mam wszystko pod kontrolą.

Wiem, że mam. W notesie zapisuję „kolacja bułka 200 biały serek 35”, choć mama specjalnie dla mnie kupiła dobry, żółty ser (70). Dzień się jeszcze nie kończy, więc nie podsumowuję. Szukam w szafie czegoś, w czym mogłabym jutro iść do szkoły. Czarna spódniczka opinająca mnie w sierpniu teraz jest za luźna. Przymierzam jedną z ulubionych bluzek; moje obojczyki wybijają się na pierwszy plan. Znowu mi zimno. Biorę grubą bluzę, pod którą ukryję brak ośmiu kilogramów. Wciąż za zimno. Chowam się pod koc, ściskając w dłoniach piąty kubek kawy i czując, jak czarne złoto rozpływa się po moim ciele. Myślę o czekoladce i mam ochotę dać sobie w twarz. Zasłużyłam na to.

Przez moją głowę przemykają wspomnienia z przeszłości, kiedy to wszystko się zaczęło i kiedy balansowałam na granicy życia i śmierci.

Uciszam głos rozsądku, krzycząc na niego, że już dokonałam wyboru.

I nic mnie nie zatrzyma.