SZTUKA UPADKU

II Z przeszłości

W dormitorium spotkałam Sophie McMillian, kogoś z pogranicza koleżanki i dobrej koleżanki. Na lekcjach zazwyczaj siedziałyśmy razem, ale czas wolny spędzałyśmy osobno. Sophie była bardzo sympatyczna, niezwykle utalentowana (chciała zostać aurorem) i jak ja uwielbiała czytać książki, jednak każda z nas miała swoje życie. Czasem rozmawiałyśmy, jednak nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek z czegokolwiek się jej zwierzyła.

Teraz zdenerwowanie ciągnęło mnie za język, ale błyskawicznie skryłam się przed nim za zasłoną obojętności.

Sophie siedziała na łóżku, przed jej twarzą lewitowało lusterko, a ona sprawnie tworzyła różdżką loki ze swoich bujnych blond włosów.

– Hej, jak zielarstwo? – rzuciła, kiedy zamknęłam za sobą drzwi. – Longbottom bardzo się wkurzył, że mnie nie było?

Wzruszyłam ramionami.

– Nieszczególnie. – Usiadłam na swoim łóżku i zaczęłam przepakowywać torbę. – Chyba przyzwyczaił się, że w środy rzadko u niego bywasz.

Sophie uśmiechnęła się do mnie w lusterku.

– To wina Briana i jego popołudniowego okienka przed numerologią.

Brian był chłopakiem Sophie, zakochanym w liczbach i oczywiście w niej. I był Ślizgonem, a fakt ten miał mi się akurat przydać.

– Kojarzysz może wśród kolegów Briana jakiegoś… Toma? – spytałam, starając się wyjść naturalnie. – Wysoki, ciemne włosy, wygląda na sporo starszego.

Sophie podrapała się różdżką po głowie.

– Tom, Tom… Z naszego roku?

– Chyba tak.

– Hm… Nie. Wiem, że jakiś Tom jest na piątym roku, ale małe to i brzydkie. – Na chwilę zamilkła, po czym odwróciła się do mnie z diabelskim uśmiechem na ustach. – A co, zabujałaś się?

Zarumieniłam się po cebulki włosów.

– Jasne, w nim i w stu innych. – Skupiłam się na pieczołowitym wpakowaniu kałamarza do torby.

– Ej, Weasley, nie obrażaj się! – zawołała za mną Sophie.

Chciałam odpowiedzieć jej, że idę do swoich stu chłopaków, ale nie miałam odwagi.

– Idę na kolację – mruknęłam zamiast tego i wyszłam.

Stół Puchonów znajdował się tuż po prawej stronie drzwi Wielkiej Sali, patrząc od strony sali wejściowej. Okazało się to dla mnie bardzo korzystne, bo usiadłszy przy jego brzegu, mogłam bez przeszkód obserwować wejście.

Chyba nigdy zjedzenie kilku kanapek nie zajęło mi tak dużo czasu jak wtedy. Uważnie obserwowałam wchodzących i wychodzących z jadalni, zwracając uwagę głównie na Ślizgonów, dopóki nie przyszedł mi do głowy abstrakcyjny pomysł, że Tom (jeśli rzeczywiście tak miał na imię – w jego przypadku niczego nie mogłam być pewna) mógł być ubrany w mundurek ucznia z innego domu. Kiedy tylko w moje oczy rzucała się ciemna czupryna albo jakikolwiek element twarzy przypominający twarz chłopaka z Zakazanego Lasu, moje serce wypadało z normalnego rytmu.

Nie zobaczyłam Toma ani po dwudziestu minutach, ani po godzinie.

Ktoś inny za to zobaczył mnie.

W moim polu widzenia znalazł się bardzo wysoki, uśmiechający się ironicznie blondyn, a zaraz potem usiadł on naprzeciwko.

– Kogo tak wypatrujesz, Weasley? Szczęścia szukasz? – spytał, splatając ręce na blacie stołu. Mimowolnie moje spojrzenie powędrowało do tatuaży wijących się wokół jego nadgarstka i znikających w rękawie szaty. Wszyscy wiedzieli, że Adam Dursley oznaczył nimi prawie połowę swojego ciała.

– Może je zobaczę, kiedy się stąd ruszysz – mruknęłam, wychylając się zza niego.

W odpowiedzi parsknął śmiechem.

Adam był bratankiem ciotecznym Harry’ego Pottera, czyli pokrewieństwo łączyło go również z trójką Potterów będącą ze mną w Hogwarcie. Tyle że on, tak samo jak ja, nie trzymał się z nimi nawet przez jeden dzień, znalazłszy sobie towarzystwo ze swojego domu. Wyrwany z mugolskiego świata, szybko sam dostosował się do nowej rzeczywistości, chociaż nigdy nie przestał manifestować swojego pochodzenia. Robił to głównie poprzez ozdabianie swojego ciała tatuażami, jako że czarodzieje raczej niechętnie patrzyli na tego typu modyfikacje. Palił także papierosy, a raz trafiłam na niego w pustej klasie, z błogim wyrazem twarzy ćmiącego skręta.

Nikomu nie zrobił nigdy krzywdy, najwyżej sobie, lecz mimo to był uważany za chuligana i raczej niewielu odważyło się rozmawiać z nim z własnej woli. Prawie dwa metry wzrostu, szerokie barki, głowa węża wystająca zza kołnierzyka nie robiły mu dobrej reklamy, nawet jeśli na jego piersi widniała odznaka z brązowym orłem.

Ja się go nie obawiałam – a zwłaszcza po ostatniej wizycie w Zakazanym Lesie w duchu twierdziłam, że nie może istnieć ktoś bardziej niebezpieczny od Magoriana – ponieważ w jakimś stopniu zdążyłam go poznać. Adam nie trzymał się ze Ślizgonami czy jakimikolwiek innymi osobami lubiącymi mi dokuczać, jednak w szkole często mnie zaczepiał, rzucając mniej lub bardziej kreatywnymi tekstami. Dwa razy wszystkie trzy rodziny spotkały się u wujka Harry’ego z okazji Świąt. Adam nie odstępował mnie wtedy na krok.

Mówiąc, że jestem beczką na zmianę ze zmutowaną, pryszczatą marchewką, a później zmienił repertuar na smętnego Ponuraka, którego drapnął kot.

Po tym wszystkim wiedziałam już, że Adam jest nieszkodliwy, najwyżej irytujący i upierdliwy. Kiedyś na eliksirach, gdy zamiast bardzo łatwej mikstury neutralizującej nieprzyjemne zapachy wyszła mi zupa cebulowa, Dursley powiedział głośno, że ktoś tu ma blokadę intelektualną. Równie donośnym głosem odparłam, by przestał się szczerzyć i zmienił wreszcie twarz, bo za taką mogą go wyrzucić z Hogwartu jako obiekt zagrażający zdrowiu innych. Wtedy po raz pierwszy otwarcie się komuś postawiłam, a sam Adam od tamtej pory nie upokarzał mnie publicznie, tylko w cztery oczy. Tak jak na przykład teraz.

– W ogóle w tej szkole go nie znajdziesz, Weasley – powiedział z okropnym uśmieszkiem. – Nie z tak uroczym usposobieniem.

– Twój stół jest tam, Dursley.

– Już skończyłem.

– Ale ja nie skończyłam. Przeszkadzasz mi.

– Dobrze. Może się udławisz.

– Dursley, zaraz ty się czymś udławisz.

– Czym?

– Własną pięścią.

– Hej, hej, terrorystko, uspokój się. – Adam cofnął się, unosząc dłonie w obronnym geście.  – Robi się groźnie.

Uniosłam brwi.

– „Terrorystko”?

– Jakbyś chodziła na mugoloznawstwo, to byś wiedziała co to jest, ignorantko.

– Merlinie drogi, idź stąd, Dursley – syknęłam, starając się znowu dostrzec za jego plecami drzwi do Wielkiej Sali. Znowu spojrzałam w jego niebieski oczy, teraz lekko przymrużone. – Nie bawią. Mnie. Twoje. Żarciki. Do widzenia.

– Widzisz, Rosie – Adam rozsiadł się zrelaksowany – a ja się świetnie bawię w twoim towarzystwie. Twój ujmujący charakter jest wprost…

I wtedy go zobaczyłam.

Nie słuchałam dłużej Adama. Zerwałam się z miejsca i wybiegłam z Wielkiej Sali szybciej, niż bym się tego po sobie spodziewała. Tom szedł w stronę marmurowych schodów razem z jakąś dziewczyną. Dopiero gdy się od niego odłączyła i skręciła do lochów, odważyłam się dogonić chłopaka i chwycić go delikatnie za ramię.

– Tom… – wydusiłam, a on odwrócił się i…

To nie był Tom.

Miał czarne, rozwichrzone włosy jak Tom, podobną posturę, ale jego oczy były jasne, a twarz bardziej pucułowata. No i na jego piersi błyszczała odznaka Gryffindoru.

Niedobrze. Pomyliłam Roberta Higgsa z kompletnie innym człowiekiem, a teraz stałam przed nim jak ta sierota, nie wiedząc, co powiedzieć. A skoro nie wiedziałam, co powiedzieć, to po prostu uciekłam na górę. Higgs był kumplem Albusa z drużyny, więc prawdopodobnie właśnie stworzyłam kolejną anegdotkę z życia Rose Weasley.

Poszłam prosto do biblioteki. Tam znalazłam sobie wolny stolik obok okna wychodzącego na Zakazany Las. Wypakowałam książki i pergaminy, ale nie zabrałam się ani za tłumaczenia starożytnych runów na jutro, ani za esej z historii magii, a Atlasu magicznych zwierząt Australii nie zamierzałam dotknąć przynajmniej do soboty. Wpatrywałam się więc w pogrożoną w mroku puszczę, walcząc z przemożną chęcią powrotu do niej i odnalezienia Toma, kimkolwiek by nie był. Nie mogłam tam iść – nie, kiedy w Magorianie buzowała wściekłość. Tym bardziej nie w nocy, kiedy mimo mojego obeznania z terenem byłam bardziej narażona na atak jego mieszkańców, w tym samych centaurów.

Oderwałam wzrok od okna i otworzyłam słownik runów.

Nie wrócisz tam dzisiaj.

Wygładziłam czysty kawałek pergaminu.

Nawet o tym nie myśl.

Nie potrafiłam skupić się na pracy. Słowa mi uciekały, nie umiałam znaleźć ładnych, angielskich synonimów i po parę razy szukałam jednego wyrazu, bo zaraz po odłożeniu słownika zapominałam jego znaczenia. Tamten chłopak nie dawał mi spokoju. Krążył po moich myślach jak natrętna osa nad watą cukrową, nie dając się w żaden sposób przegonić.

Może powinnam kogoś powiadomić? Może powinnam powiedzieć jakiemuś nauczycielowi o tym, że spotkałam w Zakazanym Lesie jednego z naszych uczniów? Tylko co jeśli spytają, jakim cudem sama się tam znalazłam? Albo przepytają centaury i wtedy Magorian powie, że nikogo prócz mnie nie widział? Zostanę wzięta za wariatkę! A jeśli okaże się, że w Slytherinie nie ma żadnego Toma? Albo jest, tylko wygląda zupełnie inaczej?

A jeśli oszalałam…

Chwyciłam się za głowę i zacisnęłam mocno powieki. Gdyby ktoś mnie teraz zobaczył, na pewno wziąłby mnie za kogoś niespełna rozumu. Nie wiedziałam co robić, byłam zagubiona w tym, co wydarzyło się w lesie, oraz w tym, co działo się teraz. Oczywiście, mogłam odrzucić tę sprawę, zająć się sobą, przejść nad tym do porządku dziennego i w ogóle zignorować (wątpliwe) istnienie kogoś takiego jak Tom. I już-już byłam gotowa to zrobić, już postanowiłam więcej o tym nie myśleć, więcej do tego nie wracać, już zaczęłam kartkować  Historię magii – współczesność, by zabrać się za ten głupi esej, gdy…

Zobaczyłam go.

Toma.

Zachłysnęłam się własną śliną. Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że skądś go kojarzę! Stąd wzięło się wrażenie, że znam go, że te oczy już kiedyś na mnie patrzyły…

Bo tak było. Patrzyły na mnie z mojego podręcznika.

Tom wyglądał na zdjęciach dokładnie tak samo jak na polanie, na której go spotkałam. Na pierwszym stał pomiędzy innym Ślizgonem a niskim, wąsatym czarodziejem z wyłupiastymi oczami. Na drugim był sam, pozował przy kominku z kryształowym kieliszkiem w dłoni. Pod fotografiami widniał podpis: „Tom Riddle w grudniu 1944 roku na przyjęciu bożonarodzeniowym zorganizowanym przez H. Slughorne’a”.

Czytałam to jedno zdanie kilkanaście razy, dopóki w pełni dotarł do mnie jego sens. Skupiłam się na drugim słowie, na tych sześciu literach, które sprawiły, że mój oddech przyspieszył, a serce zaczęło tłuc się w piersi jak szalone.

Człowiek, który zabił tysiące ludzi, człowiek, który sterroryzował całą Anglię, który przez lata dzierżył władzę w czarodziejskiej społeczności, który parał się czarną magią i przekraczał jej granice.

Człowiek, którego pokonał mój wujek.

Człowiek, który przestał istnieć dwadzieścia pięć lat temu.

– Rozmawiałam z umarłym – szepnęłam, czując, jak cała sztywnieję. – Rozmawiałam z Voldemortem.

To dlatego chciał się dostać do Harry’ego Pottera, dlatego pytał o Dracona Malfoya, który kiedyś mu służył. Tylko jakim cudem wziął się w Zakazanym Lesie? Dlaczego właśnie wtedy? Sam nie miał pojęcia, bo przecież pytał o rok i miejsce…

Nie, nie mogłam sobie tego wszystkiego wymyślić. On musiał tam być.

Musiałam go widzieć.

Otrzymałam odpowiedź na tylko kilka pytań, a tyle pozostawało jeszcze bez nich.

Wiedziałam, gdzie mogę je dostać.

Zgarnęłam swoje rzeczy do torby i wyleciałam z biblioteki jakby goniło mnie stado hipogryfów, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia uczniów.

Musiałam dostać się do Zakazanego Lasu.

Teraz.

Nie dbałam ani o płaszcz i szalik, ani o to, że zostało mi niewiele czasu do ciszy nocnej, po której rozpoczęciu istniało większe prawdopodobieństwo trafienia na któregoś z profesorów, nie przejęłam się też szeptami, które żegnały mnie, gdy wybiegłam przez drzwi wejściowe tuż obok grupki Ślizgonek.

Nie liczyło się dla mnie nic poza jak najszybszym dotarciem do Lasu.

Błonia były ciche i jakby skąpane w czarnym atramencie. Nie odważyłam się użyć różdżki, by nie przyciągnąć uwagi nikogo z zamku; za dobrze znałam te pola, by iść całkowicie po omacku, jednak w duchu i tak modliłam się, by nie skręcić sobie nogi na śliskiej trawie. Serce chciało wyrwać się z mojej piersi, a płuca paliły od szybkiego kroku. W myślach cały czas powtarzałam dwa słowa.

Tom Riddle.

TEN Riddle.

Voldemort.

– Merlinie, niech on tam będzie – szepnęłam płaczliwie, gdy znalazłam się na skraju błoń. Drżącą dłonią wyjęłam różdżkę i z ledwością skupiając myśli, wyczarowałam słoik, a później zamknięty w nim błękitny płomyczek. Pomysł ten podsunęła mi w czwartej klasie mama, kiedy spytałam ją o dodatkowe źródła światła. Pytałam z ciekawości. Nie miałam pojęcia, że tak bardzo może mi się to przydać. – Bądź, błagam.

Wkroczyłam w puszczę.

Natychmiast wyostrzyły się wszystkie moje zmysły, mimo ciągłego nasłuchiwania i przypatrywaniu się każdemu ruchowi gałązki, starałam się nie zejść ze znanego szlaku. Tylko raz byłam tak zdenerwowana – kiedy znalazłam się tu po raz pierwszy lata temu.

Im dalej szłam, tym ciemniej i mroczniej się robiło. Z czasem straciłam z oczu pełne kształty gałęzi i konarów, które zamieniły się w mało przydatne zarysy. Stąpałam powoli, niepewnie, nie chcąc narobić hałasu ani trafić na jakiś wystający korzeń. Dreptałam na ugiętych nogach, z rękami prawie przy ziemi, by płomykiem oświetlać sobie drogę. Na polance znalazłam się po o wiele dłuższym czasie niż poprzednio. Nie dbałam o czas, przestał się on dla mnie liczyć, jednak nie zmieniało to faktu, że nie miałam pojęcia co robić. Wołać? Przeszukać krzaki? Postarać się odnaleźć jakiekolwiek ślady w tych ciemnościach?

– Tom? – rzuciłam zduszonym głosem. – Tom?

Natknęłam się na krypika i wykopany obok niego dołek, kolejny dowód na to, że nic mi się nie przyśniło. Wcale mnie to nie pocieszyło – nie, kiedy znałam już prawdziwą tożsamość Toma.

Czułam, że moim ciałem coraz silniej wstrząsają dreszcze.

– Tom! – zawołałam, ściskając mocno słoik. – Tom, gdzie jesteś?!

Przez cały czas towarzyszył mi szum wiatru, odgłosy nocnych stworzeń i ciemność. Kilkakrotnie obeszłam polankę, nawoływałam, szukałam. W końcu przycupnęłam obok krypika i zaniosłam się bezgłośnym szlochem. Bezsilność żonglowała moimi emocjami, wyciskała z oczu łzy, ciało wprawiała w drżenie.

Nie ma go tu.

A ja nic nie mogłam zrobić.